Trzy kluczowe wady reformy szpitali Karla Lauterbacha
Karl Lauterbach, niemiecki Minister Zdrowia, dąży do przeprowadzenia znaczącej reformy systemu szpitali. Jego plan ma na celu przeniesienie nacisku w leczeniu szpitalnym z aspektów ekonomicznych na potrzeby medyczne, z nadzieją na stworzenie bardziej zorientowanego na pacjenta systemu opieki zdrowotnej.
Ideą reformy jest restrukturyzacja finansowania oraz wprowadzenie ustandaryzowanych miar jakości. Mimo tych założeń, eksperci zgłaszają obawy dotyczące kluczowych wad w zaproponowanym planie.
Problemy finansowe
Finansowanie reformy Lauterbacha wzbudza krytykę ze strony różnych interesariuszy, w tym firm ubezpieczeniowych oraz organizacji społecznych. Jednym z głównych punktów spornych jest utworzenie funduszu transformacyjnego w wysokości 50 miliardów euro, podzielonego równomiernie pomiędzy ustawowe ubezpieczenie zdrowotne (SHI) a landy.
Ta zmiana oznacza zerwanie z obecnym systemem "podwójnego finansowania", w którym landy są odpowiedzialne za finansowanie infrastruktury szpitali, podczas gdy SHI pokrywa koszty operacyjne, takie jak wynagrodzenia.
Krytycy twierdzą, że to obciąży członków SHI, szczególnie że osoby posiadające prywatne ubezpieczenia nie będą w to zaangażowane. Propozycja może zwiększyć składki na ubezpieczenie zdrowotne dla społeczeństwa, z przewidywanym dodatkiem wynoszącym 30 euro rocznie dla pracowników o miesięcznym dochodzie 3500 euro.
To rodzi poważne obawy o sprawiedliwość reformy i czy nie doprowadzi ona do wzrostu kosztów dla ogółu społeczeństwa.
Wady systemu płatności
Centralnym elementem reformy jest zmiana sposobu opłacania szpitali. Obecny system zachęca szpitale do wykonywania jak największej liczby procedur ze względu na stosowanie płatności za przypadki.
Plan Lauterbacha ma na celu przeciwdziałanie temu poprzez wprowadzenie systemu, w którym 60% finansowania szpitali byłoby powiązane z utrzymaniem zdolności leczenia, a tylko 40% zależałoby od liczby wykonanych procedur.
Jednak wielu ekspertów uważa, że ta zmiana nie rozwiązuje kluczowego problemu. Istnieją obawy, że mniejsze szpitale na obszarach wiejskich, które mają mniej pacjentów, mogą być szczególnie zagrożone.
Te placówki, mimo że odgrywają istotną rolę w zapewnianiu opieki lokalnej, mogą borykać się z problemami finansowymi w nowym systemie, co ostatecznie może prowadzić do ich zamknięcia. Niemiecka Federacja Szpitali (DKG) wyraziła obawy, że reforma nie odpowiada na rzeczywiste potrzeby medyczne w różnych regionach.
Długoterminowa trwałość i ryzyko niewypłacalności
Jednym z najpilniejszych problemów jest to, że proponowane reformy nie zostaną w pełni wdrożone przed 2029 rokiem. Do tego czasu wiele szpitali może stanąć przed poważnymi trudnościami finansowymi.
Rosnące koszty operacyjne, w połączeniu z malejącą liczbą pacjentów—trend, który nasilił się podczas pandemii COVID-19—już teraz tworzą trudną sytuację dla wielu instytucji. Bez tymczasowego wsparcia finansowego krytycy obawiają się, że wiele szpitali może zmierzyć się z bankructwem, zanim reforma wejdzie w życie.
Samorządy musiały już wpompować 3 miliardy euro, aby utrzymać swoje szpitale na powierzchni w samym tylko 2024 roku, co podkreśla pilność problemu. Związki zawodowe i inni interesariusze wzywają do stworzenia tymczasowego wsparcia finansowego, aby zapobiec masowym zamknięciom szpitali oraz uniknąć negatywnych konsekwencji dla pacjentów i pracowników służby zdrowia.
Perspektywa osobista
Moim zdaniem, reforma szpitali Karla Lauterbacha, choć dobrze zaplanowana, wydaje się pomijać niektóre natychmiastowe, praktyczne potrzeby systemu opieki zdrowotnej. Obciążenia finansowe, które mogą spaść na mniejsze szpitale i pacjentów, szczególnie na obszarach wiejskich, budzą niepokój.
Długoterminowy charakter reformy również rodzi pytania o jej wykonalność, zwłaszcza w kontekście kondycji finansowej wielu szpitali dzisiaj.
Chociaż reforma jest niewątpliwie konieczna, uważam, że bardziej zrównoważone podejście jest niezbędne—takie, które zajmuje się zarówno krótkoterminowym przetrwaniem szpitali, jak i długoterminowymi celami poprawy jakości opieki. Zbalansowanie tych konkurencyjnych potrzeb będzie kluczem do osiągnięcia naprawdę skutecznego i zrównoważonego systemu opieki zdrowotnej.
