Dzisiaj Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Luksemburgu wydał komunikat prasowy nr 141/20 dotyczący wyroku we francuskiej sprawie sądowej C-663/18.
Sprawa dotyczy dwóch francuskich dyrektorów firmy, która dystrybuowała olej CBD do e-papierosów we Francji. CBD zostało wyprodukowane w Czechach z legalnych roślin konopi i ekstrahowane z całej biomasy roślinnej, w tym liści i kwiatów konopi.
W swoim wyroku Trybunał stwierdza, że prawo UE, a w szczególności przepisy dotyczące swobodnego przepływu towarów między państwami członkowskimi UE (w tym Norwegią i Szwajcarią), wyklucza krajowe ustawodawstwo takie jak to będące przedmiotem sprawy.
Trybunał zauważa, że przepisy dotyczące swobodnego przepływu towarów w ramach Unii Europejskiej (artykuły 34 i 36 TFUE) są stosowane, ponieważ CBD, będące przedmiotem głównego postępowania, nie może być uznane za „narkotyk”.
Trybunał zwraca uwagę, że aby zdefiniować pojęcia „narkotyk” lub „środek odurzający”, prawo UE odwołuje się między innymi do dwóch konwencji Narodów Zjednoczonych: Konwencji o Substancjach Psychotropowych i Jednolitej Konwencji o Środkach Odurzających. Jednak CBD nie jest wspomniane w pierwszej z nich, a choć dosłowna interpretacja drugiej mogłaby prowadzić do jego klasyfikacji jako narkotyk, o tyle, jako że jest ekstraktem z konopi, takie rozumienie byłoby sprzeczne z ogólnym duchem tej konwencji oraz jej celem ochrony „zdrowia i dobrobytu ludzkości”. Trybunał zauważa, że według obecnego stanu wiedzy naukowej, który należy wziąć pod uwagę, w przeciwieństwie do tetrahydrokannabinolu (THC), innego kannabinoidu konopnego, CBD nie wydaje się wykazywać żadnego efektu psychotropowego ani szkodliwego wpływu na zdrowie człowieka.
Następnie Trybunał stwierdza, że przepisy dotyczące swobodnego przepływu towarów wykluczają lokalne ustawodawstwo. Zakaz marketingu CBD stanowi środek mający równoważny efekt do ilościowych ograniczeń na importy, zabroniony przez artykuł 34 TFUE. Trybunał jednak zaznacza, że takie ustawodawstwo może być uzasadnione z przyczyn interesu publicznego określonych w artykule 36 TFUE, takich jak cel ochrony zdrowia publicznego podnoszony przez Republikę Francuską, pod warunkiem, że ustawodawstwo to jest odpowiednie dla zapewnienia osiągnięcia tego celu i nie wykracza poza to, co jest do tego konieczne.
O ile ta ostatnia ocena należy do sądu krajowego, Trybunał dostarcza w tej kwestii dwóch wglądów.
Po pierwsze, zauważa, że wydaje się, iż zakaz marketingu nie wpłynąłby na syntetyczne CBD, które miałoby takie same właściwości jak omawiane CBD i mogłoby być używane jako substytut tego ostatniego.
Po drugie, Trybunał akceptuje, że Rzeczpospolita Francuska rzeczywiście nie jest zobowiązana do wykazania, że niebezpieczne właściwości CBD są identyczne z pewnymi narkotykami. Jednakże, sąd krajowy musi ocenić dostępne dane naukowe, aby upewnić się, że rzeczywiste ryzyko dla zdrowia publicznego, które jest zarzucane, nie wydaje się być oparte na czysto hipotetycznych rozważaniach.
Decyzja o zakazie marketingu CBD, która faktycznie stanowi najbardziej restrykcyjną przeszkodę w handlu produktami legalnie wyprodukowanymi i wprowadzanymi na rynek w innych państwach członkowskich, może zostać przyjęta tylko wtedy, gdy to ryzyko wydaje się wystarczająco udowodnione.
Francuskie władze - oczywiście - nie zdołały wykazać żadnego ryzyka związanego z CBD jako zagrożeniem dla zdrowia publicznego i w związku z tym przegrały sprawę przeciwko dwóm byłym dyrektorom francuskiej firmy.
Ta decyzja sądowa będzie miała precedens we wszystkich państwach członkowskich UE.
Źródła:
Curia.europa.eu (komunikat prasowy oraz pełny wyrok po francusku).
Rozporządzenie (UE) nr 1307/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające zasady dotyczące bezpośrednich płatności dla rolników w ramach systemów wsparcia w ramach wspólnej polityki rolnej oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 637/2008 i rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 (Dz.U. 2013 L 347, s. 608); Rozporządzenie (UE) nr 1308/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (Dz.U. 2013 L 347, s. 671).
Konwencja Narodów Zjednoczonych o Substancjach Psychotropowych, 1971, zawarta w Wiedniu dnia 21 lutego 1971 r., Seria Traktatów Narodów Zjednoczonych, vol. 1019, Nr 14956).
Jednolita Konwencja o Środkach Odurzających, 1961, zawarta w Nowym Jorku dnia 30 marca 1961 r., zmieniona Protokołem z 1972 r. (Seria Traktatów Narodów Zjednoczonych, vol. 520, Nr 7515).
